Ślub Muzułmański
Zasady zawierania związku małżeńskiego są określone w szariacie, czyli prawie wynikającym z Koranu (świętej księgi islamu). Dla mężczyzny małżeństwo jest nie tyle wskazane, co jest obowiązkiem. Ślub muzułmański, w przeciwieństwie do ślubów w innych religiach, a co za tym idzie – tradycjach, nie jest sakramentem, a kontraktem cywilnoprawnym między mężczyzną a kobietą, zawieranym w drodze złożonego procesu.
Najpierw członkowie rodziny, rzadziej specjalni pośrednicy, starają się znaleźć odpowiedniego partnera/partnerkę dla córki/syna, najlepiej należącego do tego samego plemienia. Podczas zaręczyn zazwyczaj ojciec mężczyzny zwraca się z prośbą o rękę kobiety do jej ojca lub do seniora rodu. Jednym z ważniejszych problemów w okresie narzeczeństwa jest ograniczenie kontaktów między młodymi. Zdaniem prawników muzułmańskich, młodzi powinni się przynajmniej zobaczyć przed ślubem.
Następnie, w obecności dwóch świadków (dwóch mężczyzn, jednego mężczyzny i dwóch kobiet lub czterech kobiet) ustala się warunki kontraktu małżeńskiego. Określa się w nim wysokość mahru, czyli daru męża dla żony i dodatkowe warunki, dotyczące np. ewentualnego rozwodu, monogamii, prawa kobiety do pracy zarobkowej, do wykształcenia. Ojciec kobiety ustala wysokość podarunku w zależności od pozycji społecznej i majątkowej mężczyzny. W miastach ofiaruje się najczęściej drogocenną biżuterię, a na wsiach – dywany, wyroby za skóry, a nawet żywy inwentarz. W prawie wielkość daru nie jest konkretnie określona, dlatego zdarza się, że wianem jest garść daktyli czy wersety z Koranu. Powinno jednak być materialnym zabezpieczeniem kobiety na wypadek rozwodu. Wbrew popularnym na Zachodzie opiniom, nie jest „kupowaniem żony”, ale jest formą jej uszlachetnienia i, podlegając prawu szarłatu, ma charakter sakralny.
Kolejnym etapem jest podpisanie kontraktu i wpłacenie przez rodzinę pana młodego części mahru, która od tej pory jest własnością kobiety.
Przyjaciółki i kuzynki panny młodej pomagają w przygotowaniach do ceremonii zaślubin i przyjęcia weselnego, a nad wszystkim czuwa mistrzyni ceremonii – kobieta w starszym wieku, ciesząca się prestiżem w środowisku, wyróżniająca się dobrym zdrowiem, udanym własnym małżeństwem i licznym potomstwem.
Pierwszy dzień uroczystości, który nazywa się „wieczorem henny”, panna młoda spędza z zaproszonymi kobietami w domu swoich rodziców. Tego wieczoru wraz z siostrą narzeczonego przewodzi tańcom. Kobiety henną malują piękne i skomplikowane wzory na jednej bądź obu dłoniach, a czasem nawet na całych rękach i stopach panny młodej, w celu upiększenia jej dla przyszłego męża. W tym czasie mężczyźni świętują oddzielnie z panem młodym.
Ceremonia zaślubin zwykle odbywa się następnego dnia w meczecie lub w domu jednego z młodych w obecności imama (muzułmańskiego przywódcy religijnego) z miejscowego meczetu i – świadków. Podpisanie aktu ślubnego jest ostatecznym potwierdzeniem zawarcia małżeństwa.
Po ślubie w barwnym korowodzie prowadzi się nowo zaślubioną żonę do domu męża, w którym rozpoczyna się przyjęcie weselne (walima). Powinno się ono odbywać z udziałem wielu gości, nawet wszystkich mieszkańców wsi czy dzielnicy miasta. Powinno być huczne, hałaśliwe, odbywać się przy akompaniamencie bębnów i piszczałek, przy wtórze śpiewów i lamentów.
Należy dodać, że, po pierwsze, tradycje ślubno-weselne mogą być odmienne w różnych krajach islamskich, i, po drugie, mogą nawet zanikać pod wpływem wkradającej się obyczajowości europejskiej.
Opracowano na podstawie Małżeństwo i rodzina w chrześcijaństwie i islamie: wspólne tradycjeMarii Jolanty Żmichowskiej
Ślub buddyjski
Mężczyźni i kobiety buddyjskie wchodzą w związki małżeńskie, aby siebie wzajemnie i świat wokół uszczęśliwić i ubogacić, aby, podążając wspólną drogą, w wolności osiągnąć rozwój umysłu, pokój i harmonię. Chcą nawzajem uzupełniać się, wspierać emocjonalnie, dzielić radościami i smutkami.
Rodzice w trosce o swoje dzieci czasami aranżują ich małżeństwo. Wysyłają przyjaciela domu do rodziców wybranki, aby przekazał im dar i złożył prośbę o przyjęcie oświadczyn. Jeśli otrzyma pozytywną odpowiedź, urządzają oficjalne zaręczyny. W domu dziewczyny obie rodziny ustalają wszystkie szczegóły ślubu. Zazwyczaj od tego dnia począwszy, zaręczeni mieszkają razem.
Wieczorem w przeddzień ślubu, wspólnie z mnichami przy ołtarzu oddaje się hołd przodkom panny młodej.
Następnego dnia młodzi zawierają ślub w Urzędzie Stanu Cywilnego – w religii buddyjskiej nie ma sakramentu małżeństwa ani ceremoniału ślubnego. Potem, jeśli taka jest ich wola, idą do świątyni, żeby podczas krótkiego spotkania z lamą – duchowym nauczycielem poprosić go o błogosławieństwo dla związku i wysłuchać osobistych pouczeń. Przed posągiem Buddy układają kwiaty, palą świece i kadzidła, wzajemnie przysięgają sobie uczciwość i wierność małżeńską. Potem proszą rodziców o udzielenie błogosławieństwa i przyjmują pełne mocy życzenia.
Buddyzm pozwala, aby każda jednostka miała wolność decydowania o wszystkich kwestiach związanych ze ślubem. Zazwyczaj młodzi kontynuują tradycje panujące w danym kraju i regionie. Samo przyjęcie weselne zależy głównie od młodych. Może być skromne, kameralne lub wystawne, huczne, z tańcami i zabawami.
Autorki artykułu: Konsultantki ślubne Agaya
Zorganizujemy dla Ciebie ślub i wesele!
Ty także chcesz zostać ekspertem Zankyou? Napisz do nas!
Nie chcesz przegapić najnowszych newsów o trendach ślubnych?
Zapisz się do naszego newslettera
Skomentuj artykuł