2 lipca 2021 roku – Tak tego dnia zostałam żoną. Po wielu przeciwnościach losu, tak jak niejedna Para Młoda przez pandemię wielokrotnie, bo aż pięć razy przekładaliśmy ślub. Pierwszą datą naszego ślubu był 24 października 2020 roku, była to data dla uczczenia 33 rocznicy ślubu rodziców Pana Młodego. Oczywiście dwa tygodnie przed terminem pozamykali wszystko, nie obeszło się bez rozpaczy, jak tu nie płakać jak wszystko było już gotowe. Gdy emocje opadły zaczęliśmy rezerwować kolejny termin, był to 5 czerwca, jednak z tym terminem też nie było kolorowo, ponieważ w styczniu otrzymaliśmy telefon, że restauracja została zamknięta i ogłasza upadłość. Tego dnia przestałam się już cieszyć, odechciało mi się ślubu, wesela i tego wszystkiego. Na szczęście rodzina i narzeczony dali mi siły na to abym się nie poddała. Zaczęliśmy się rozglądać za kolejnym terminem i inną salą.
Udało się 2 lipca, lecz to szczęście nie trwało długo, bo po kilku dniach od rezerwacji sali, kościoła, podwykonawców mój narzeczony oznajmił, że 2 lipca wysyłają go na szkołę podoficerską. Koszmar zaczął się od początku, jednak miałam już doświadczenie i szybko obdzwoniłam podwykonawców i przełożyłam wszystko na 20 sierpnia. Już całkowicie przestałam się cieszyć i zadawałam sobie pytanie „dlaczego tak jest?”. Narzeczony robił co mógł, aby go przenieśli na wcześniejszy termin, ponieważ zależało mu na dacie 2 lipca. I udało się, więc kolejne przekładanie wszystkiego, głowa już od tego pękała. Mogę powiedzieć, że mieliśmy szczęście w nieszczęściu, bo za każdym razem udawało nam się przekładać wszystkich wykonawców na daną datę.
Dzień przed był tak nerwowy, emocje sięgały zenitu, logika organizacji wesela i poprawin legła w gruzach, wszystko było nie tak jak trzeba. Zamówione obrusy trzeba było odebrać z miasta oddalonego o 120 km, świetlica, która była zamówiona na poprawiny była totalną klapą, brak stolików i krzeseł, więc na szybko szukanie innej sali. Na wieczór udało się znaleźć inną świetlicę, ale nie było jeszcze sukni, kolejny stres! O 21 odebrałam suknię a o 24 przyjechały obrusy. Noc nieprzespana, stres, nerwy i obawy czy wszystko zostało dopilnowane. Wszystko odeszło rano, nie wiem jak to działa, ale kompletnie wszystkim przestałam się martwić. O 7 przyjechała starsza, zjedliśmy śniadanie i wypiliśmy na spokojnie kawę po czym narzeczony zabrał córkę, zawieźli obrusy i pojechali po kwiaty i do fryzjera, do chwili ślubu już się nie widzieliśmy. O 8 przyjechała moja przyjaciółka przygotować włosy do upięcia, bo o 10 miałam makijaż, więc chciałyśmy spożytkować ten czas, aby po makijażu proces czesania był szybszy i powiem szczerze ledwo się wyrobiłyśmy się w czasie. O 13:45 zadzwoniła fotograf, że już czekają na mnie i starszą z kamerzystą w hotelu, bo tam właśnie miałyśmy się ubierać. Ze straszą i jej chłopakiem zaczęliśmy biegać i pakować wszystko do samochodu.
O 14 zaczęliśmy sesję zdjęciową z przygotowań, zatraciliśmy się trochę w czasie, było dużo śmiechu i radości a tu nagle zadzwonił do mnie starszy, że kierowca już po nas jedzie. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że winietki i prezenty dla gości nie były jeszcze na stołach, więc biegiem w sukni i z bukietem razem z moja druhną latałyśmy po sali, aby zdążyć ze wszystkim. I w końcu nadeszła ta chwila, jechałam na spotkanie z moim przyszłym mężem. Ślub wyglądał pięknie.
Narzeczony czekał na mnie przy ołtarzu. Do ołtarza szłam sama, a przede mną szły moje małe skarby, w tle była śpiewana piosenka Elvisa Presleya „Can’t help falling in love” w tym momencie wzruszyłam się najbardziej i nie mogłam uspokoić łez.
Po czym przy ołtarzu pobłogosławili nas rodzice, dziadkowie i chrzestni, a ślubu udzielił nam kuzyn mojego narzeczonego, przez co była to wyjątkowa spersonalizowana msza. Po ślubie przed kościołem ku naszemu zdziwieniu stała skarbonka z groszami i kilogram ryżu, gdyż przed naszą parafią nie można niczym sypać.
Po dojechaniu na salę przywitali nas goście oraz rodzice z chlebem i solą i piękny wzruszający toast. Imprezę trzeba było zacząć, więc przed nami pierwszy taniec, którego obawiałam się, strasznie ściągał mi sen z powiek przez ostatnie dni. Był to taniec trochę „chodzony” przez mojego męża, ponieważ był po poważnej operacji ścięgna, ale wyszło cudownie i nawet udało nam się jak nigdy. O 22 w prezencie dla rodziców przedstawiliśmy prezentację starych zdjęć z podziękowaniami do której nasz cudowny kamerzysta dołączył filmik z przygotowań, mszy i pierwszego tańca. Po tym wszystkim wjechał tort, ale to nie było koniec niespodzianek. Kuzyn, który udzielał nam ślubu zorganizował mini zumbę, nigdy się tak nie wybawiliśmy. Nadszedł czas oczepin, oczywiście wiele śmiechu, za wygrane konkurencje pary otrzymały Romantyczną kolację w Chińskiej restauracji „dwie zupki chińskie i świeczkę” oraz Puzzle na nudne wieczory „bułka tarta”. Zabawa weselna trwała do 6 rano, ale ten dzień zleciał jakby to były dwie godziny.
Dlatego wszystkie przyszłe Pary Młode cieszcie się tym dniem i czerpcie z niego tyle ile się da, bo później zostaną z niego tylko wspomnienia i zdjęcia.
Dziękujemy:
Naszym Kochanym Rodzicom
oraz naszym świetnym usługodawcom.
Skontaktuj się z firmą, o której mowa w tym artykule.
Nie chcesz przegapić najnowszych newsów o trendach ślubnych?
Zapisz się do naszego newslettera
Skomentuj artykuł