Fiodor Dostojewski niewątpliwie był pisarzem genialnym. Stworzył kilka arcydzieł, które zmieniły oblicze historii literatury. Jego wielkie powieści – „Zbrodnia i kara”, „Biesy”, „Idiota” i „Bracia Karamazow” – czytane są od ponad stu lat, a ich przesłanie jest uniwersalne. Można rzec, że czytelnicy dzielą się na dwa typy – na tych, którzy Dostojewskiego ubóstwiają oraz tych, którzy nie znoszą. Nie ma „letnich”, gdyż jego twórczość budzi skrajne emocje. Był myślicielem, mistrzem powieści psychologicznej o sztafażu romansu bulwarowego z morderstwem (albo morderstwami) w tle. Postacie przez niego stworzone są jakby ludźmi z krwi i kości – opętani Ideą, na granicy obłędu, wszystkie swoje emocje przeżywające ze zdwojoną siłą.
Zawsze się mówi, że coś za coś. Dostojewski był geniuszem literackim, ale równocześnie był skrzywdzonym dzieckiem, który był poniżany przez ojca, tyrana i alkoholika, samotnym młodym człowiekiem, który był zmuszony do kariery wojskowego (a marzył przecież o pisaniu). Był zakochany w kobietach, a te go nie szanowały i zdradzały. Chorował też na epilepsję, co utrudniało mu codzienne funkcjonowanie. Równocześnie miał problemy z hazardem, wiecznie był w kłopotach finansowych.
Kobiety w jego powieściach są zachwycające. Piękne, inteligentne, z charakterem, wzbudzające pożądanie, ale nieszczęśliwe. Wszystkie mają pierwowzór w rzeczywistym życiu pisarza. Pierwsza była Maria Isajew, którą poznał w Semipałtyńsku, gdzie służył jako zdegradowany wojskowy. Dostojewski był już wtedy po trzydziestce, z czego cztery lata spędził na Katordze, skazany za „ działalność przeciw carskiej Rosji”. Dostojewski zakochał się w mężatce, była to miłość jednostronna, a w przypadku pisarza wielka i podobna do choroby umysłowej. Pani Isajew podobno biła swojego pierwszego męża, była despotyczna i kłótliwa. Małżonkowie wyprowadzają się do oddalonej o kilkaset kilometrów miejscowości, ale dla Dostojewskiego taka odległość nie istnieje – śle gorączkowe listy, jeździ do niej. Po kilku miesiącach umiera Isajew. Maria zgadza się na ślub, ale w tym czasie zdradza Dostojewskiego. Umiera na suchoty. Maria to pierwowzór żony Marmieładowa ze „Zbrodni i kary”.
Małżeństwo z Isajewną było nieszczęśliwe, dlatego pisarz związał się z Apolinarią Susłową. Była to jedna z pierwszych rosyjskich kobiet-studentek. Pisała marne opowiadania i jedno wysłała Dostojewskiemu, żeby zamieścił je w czasopiśmie, które przez jakiś czas redagował. Była despotyczna, nieobliczalna, kapryśna, ale ze szlachetnym sercem, pełna za to niezwykłego uroku i erotycznego czaru. Sportretowana w „Idiocie” jako Nastazja Filipowna i w „Braciach Karamazow” jako Gruszeńka. Susłowa miała szereg kochanków, o których mówiła bez żenady Dostojewskiemu.
Pisarz podróżuje z nią do Rzymu, hula i przegrywa pieniądze w ruletkę. Rozstają się w 1863 r. Kolejna kobieta słynnego pisarza nazywała się Anna Korwin-Krukowska (miała polskie korzenie) i była córką generała. W tajemnicy przed rodzicami wysłała do pisma Dostojewskiego nowelę, którą on wydrukował. Anna traktuje pisarza jako człowieka nie ze swojej sfery, odrzuca więc jego zaręczyny. Bardzo go szanuje i ceni jego geniusz. Anna to Agłaja Iwanowna z „Idioty”.
Jak widać życie Dostojewskiego było bardzo urozmaicone, chociaż nie zawsze szczęśliwe. W końcu tak już jest- „miłość swe humory ma, w perskie oko z nami gra”.
Nie chcesz przegapić najnowszych newsów o trendach ślubnych?
Zapisz się do naszego newslettera
Skomentuj artykuł